Strefy zagrożenia wybuchem - Klasyfikacja
Nasza oferta dotyczy określenia rodzaju i wyliczenia zasięgu strefy zagrożenia wybuchem, zarówno dla nowo projektowanych instalacji, pomieszczeń jak i dla tych istniejących. Weryfikujemy również istniejącą w zakładzie klasyfikację stref zagrożonych wybuchem oraz wskazujemy rozwiązania techniczne i organizacyjne zmniejszające ich występowanie.
Pod pojęciem strefy zagrożenia wybuchem rozumie się przestrzeń, w której może występować mieszanina substancji palnej z powietrzem lub innymi utleniaczem o stężeniu zawartym między dolną i górna granicą wybuchowości.
Strefy zagrożenia wybuchem określa się klasyfikując je na podstawie prawdopodobieństwa i czasu występowania atmosfery wybuchowej jako:
| Palne gazy, mgły i pary palnych cieczy |
- strefa 0 - przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł, występuje stale, często lub przez długie okresy;
- strefa 1 - przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł, może czasami wystąpić w trakcie normalnego działania;
- strefa 2 - przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł, nie występuje w trakcie normalnego działania, a w przypadku wystąpienia, utrzymuje się przez krótki okres;
|
| Palne pyły |
- strefa 20 - przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa w postaci obłoku palnego pyłu w powietrzu występuje stale, często lub przez długie okresy;
- strefa 21 - przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa w postaci obłoku palnego pyłu w powietrzu może czasami wystąpić w trakcie normalnego działania;
- strefa 22 - przestrzeń, w której atmosfera wybuchowa w postaci obłoku palnego pyłu w powietrzu nie występuje w trakcie normalnego działania, a w przypadku wystąpienia, utrzymuje się przez krótki okres.
|
| Przykład graficznego przedstawienia rodzaju i zasięgu stref zagrożenia wybuchem |
|
Podczas klasyfikacji stref zagrożenia wybuchem uwzględnia się dodatkowo poniższe parametry:
| Stopień emisji |
Wyróżnia się trzy stopnie emisji, uszeregowane według malejącego prawdopodobieństwa występowania gazowej atmosfery wybuchowej: - Ciągła - emisja, która występuje stale, lub której występowania można spodziewać się w długich okresach;
- Pierwszy - emisja, której występowania podczas normalnej pracy można spodziewać się okresowo lub okazjonalnie;
- Drugi - emisja, której występowania w warunkach normalnej pracy nie można spodziewać się, a jeżeli pojawi się ona rzeczywiście, to może tak się stać tylko rzadko i tylko na krótkie okresy.
Źródło emisji może być zaklasyfikowane do jednego ze stopni emisji lub do kombinacji więcej niż jednego z nich. |
| Rodzaj wentylacji |
Wyróżnia się dwa podstawowe rodzaje wentylacji: - wentylację naturalną;
- wentylację mechaniczną, ogólną lub miejscowa.
Skuteczność wentylacji w procesie rozpraszania i zalegania atmosfery wybuchowej zależy od stopnia wentylacji i jej dyspozycyjności. |
| Stopień wentylacji |
Wyróżnia się następujące trzy stopnie wentylacji: - Wysoki - jest w stanie zredukować stężenie przy źródle emisji niemal natychmiast, dając w wyniku stężenie poniżej dolnej granicy wybuchowości. W rezultacie otrzymuje się strefę o małym (nawet pomijalnym) zasięgu.
- Średni - jest w stanie wpływać na stężenie, czego rezultatem jest sytuacja stabilna, w której stężenie poza granicami strefy, w czasie trwania emisji, jest poniżej dolnej granicy wybuchowości i gdzie atmosfera wybuchowa nie zalega w nadmiarze po zakończeniu emisji. Zasięg i rodzaj strefy są ograniczone parametrami konstrukcyjnymi.
- Niski - nie jest w stanie wpływać na stężenie, w czasie trwania emisji i/lub nie może zabezpieczyć przed zbytnim zaleganiem atmosfery palnej po zakończeniu emisji.
|
| Dyspozycyjność wentylacji |
Dyspozycyjność wentylacji ma wpływ na występowanie lub powstawanie atmosfery wybuchowej i dlatego także na rodzaj strefy.
Wyróżnia się trzy poziomy dyspozycyjności wentylacji: - Dobra - wentylacja prawie zawsze;
- Dostateczna - wentylacja w czasie normalnej pracy. Przerwy są dopuszczalne pod warunkiem ich rzadkiego występowania i w krótkich okresach;
- Słaba - wentylacja, która nie spełnia wymagań dotyczących wentylacji dość dobrej lub dobrej, lecz nie dopuszcza się występowania przerw o długich okresach.
Wentylacji, która nie spełnia wymagań nawet dyspozycyjności słabej nie należy brać pod uwagę jako przyczyniającej się do wentylacji przestrzeni. |